“VOETBAL WAS COR Z’N GROTE HARTSTOCHT”
Zijn vijf zoons hebben hun vader niet meer in zijn topjaren zien voetballen. Er zijn een paar schimmige beelden opgescharreld van de interland in 1953 tegen Zwitserland waarin hij samen speelde met Abe Lenstra. En natuurlijk zijn er foto’s van de kampioenswedstrijd tegen Enschede waarin Cor Luiten de beslissende pass gaf op matchwinner Ton van der Linden.
Bijna veertig jaar later vertelt zijn vrouw Leida dat ze het verlossende doelpunt niet meer kan navertellen. “Ik weet alleen nog dat het een heksenketel was in Nijmegen, zoiets had ik nog nooit meegemaakt. En de terugkeer in Utrecht met de kampioensexpres was onvergetelijk, de hele stad was uitgelopen. We konden over de hoofden van de mensen lopen toen wij het stadion uitkwamen en aan de rondrit begonnen.” Ruud (43), Ron (40), Marcel (38), Erwin (34) en Stefan (30) hangen aan haar lippen. Drie van hen waren nog niet geboren toen hun vader landskampioen werd met DOS, maar ze kennen in tussen alle details. Oudste zoon Ruud:”We konden het verhaal natuurlijk niet vaak genoeg horen, hoe lang zal het trouwens duren voordat Utrecht weer de beste van Nederland zal zijn? Voetbal is ons met de paplepel ingegoten, er werd aan tafel bijna nergens anders over gepraat.” En Ron, die nog een jaartje bij FC Utrecht speelde:”Qua voetbalstijl leek ik het meeste op mijn vader als pure buitenspeler. Alleen was ik rechts en hij puur links. Pa had beduidend meer kwaliteiten, daarom heb ik het betaald voetbal nooit gehaald. Waarschijnlijk heeft mijn vader dat wel jammer gevonden.” De andere zoons hebben het niet zover geschopt als Ron. Een bijzonderheid is dat zij gebroederlijk bij Majella hebben gespeeld. Marcel: “Misschien wel een unieke zaak, vier broers bij dezelfde club. We vonden daar ook een stuk gezelligheid. En vergeet dat we toch maar trainers hadden als Ton du Chatinier en Gerard van der Lem.”En junior Stefan:”Ik was geen hoogvlieger maar heb altijd plezier in het voetballen gehad.” Dat geldt ook voor Erwin die uiteindelijk zijn heil in de zaal zocht.”Mijn vader kwam een keer kijken, toen ik vrij op de keeper afging. De lob mislukte, ze zijn de bal nog aan het zoeken. Ik vergeet nooit het misprijzende gebaar van pa, die precies achter dat doel stond.”
Kantoorbediende
Leida van ’t Sant trouwde op 17 juli 1952 met Cor Luiten die destijds als jonge kantoorbediende op de Nutsspaarbank werkte. Hij was toen 23 jaar oud en al een gevestigde naam in het nationale voetbal. Vanaf zijn zeventiende speelde Luiten immers al in het eerste van de Kanaries. In Utrecht trokken DOS, Velox en Elinkwijk veel publiek, de onderlinge rivaliteit was groot. Bondscoach Jaap van der Leck selecteerde de linksbuiten met het verwoestende schot en de strakke voorzet in ’53 voor de eerste keer.Cor Luiten debuteerde op 7 maart in Oranje. In de Rotterdamse Kuip werd het 1-2, Nederland speelde in Rotterdam met Landman, Tebak, Boskamp, Klaassens, Terlouw, Biesbrouck, Van der Kuil, Van den Bogert, Clavan, Lenstra en Luiten. Bij de enige Oranje-treffer knalde Luiten op de paal waarna Abe Lenstra koel de rebound benutte. In clubverband behaalde DOS begin jaren vijftig al enkele opvallende successen. In ’54 werd de club afdelingskampioen, daarna werden de Kanaries met Luiten als aanvoerder tweede achter Eindhoven in de strijd om de landstitel. DOS trad toe tot de rijen van de profclubs, maar Cor Luiten moest het financieel meer hebben van zijn maatschappelijke status. Leida Luiten-van ’t Sant: “Het was geen vetpot, met vijf opgroeiende jongens. Je kon er absoluut niet van leven zoals tegenwoordig. Cor was zuinig, hij reed bijvoorbeeld nooit in een dure auto. Van de premies kon je iets extra’s doen tijdens de vakantie. Het ging bij hem niet in de eerste plaats om geld, voetbal was zijn grote hartstocht. Daarom is hem na de fusie meteen een bestuursfunctie bij FC Utrecht aangeboden.” De zoons Luiten hebben grote bewondering voor de manier waarop hun vader zich van kantoorbediende opwerkte tot adjunct-directeur bij de firma Blijenberg welke functie hij tot zijn dood vervulde. Ruud: “Hij was altijd bezig, voor zijn werk of de voetballerij. Tijdens het eten werd soms de telefoonstekker eruit getrokken, pas dan was het even rustig. Het is jammer dat hij zo vroeg overleden is en niet van zijn pensioen heeft kunnen genieten. En natuurlijk van de successen die FC Utrecht heeft behaald na de magere jaren. Juist toen Europees voetbal werd gehaald, was mijn vader er niet meer. Dat had ik hem graag gegund, als beloning voor de energie die hij in de club heeft gestopt.”
�